Brokopondo centrum

Zaterdag 26 Mei 2007
Vandaag zouden onze twee (vakantie) stageweken in het binnenland dan eindelijk gaan beginnen. We waren, zoals we vrijdag hadden afgesproken, rond een uur of acht op de heiligenweg waar we om negen uur zouden worden opgehaald door een busje. Dit busje zou ons naar onze stageplek, Brokopondo Centrum brengen, waar we twee weken stagen gingen lopen op de poli. Rond half tien was er nog steeds geen busje gesignaleerd en wij begonnen nu toch wel een beetje ongerust te worden, of liever gezegd een beetje geïrriteerd. We moesten en zouden namelijk de avond ervoor nog gaan stappen omdat we dat de komende twee weken niet konden doen. Zo gezegd zo gedaan, wat betekende dat we pas om half vijf in onze bedjes lagen en er na twee uur slaap (waarbij we twee keer gestoord werden door lieve vriendinnetjes die ons gingen smssen en Irma haar moeder die de omboeking van onze vlucht even kwam bevestigen) weer uit moesten. Om half elf was onze bus dan eindelijk daar met de ongelukkige mededeling dat hij pas vanaf twee uur zou gaan rijden. We hadden geen zin om naar huis te gaan dus daarom besloten we maar vast met al onze bagage (deze bestond uit vijf tassen waarvan er twee met blikvoer) in het busje te gaan zitten. De chauffeur zei namelijk dat hij naar de Saramaccastraat zou gaan, maar besloot uiteindelijk anders. In een uur hebben we heel Paramaribo gezien want onze lieve chauffeur ging eerst zijn vrouw afzetten en daarna opzoek naar een onderdeel voor zijn buitenspiegel die blijkbaar afgebroken was. Nadat hij deze niet gevonden had, gingen we dan eindelijk naar de Saramaccastraat. En dat was nog een heel avontuur, wij hadden ons veilig achterin de bus geïnstalleerd, maar voordat we überhaupt tot stilstand waren gekomen met de bus, was deze al helemaal vol. We waren ingebouwd doordat er opeens allemaal tassen van buiten af in de bus gegooid werden om plaatsjes vrij te houden en allemaal mensen alvast kwamen zitten. En dat terwijl wij vanaf 8 uur ’s morgens nog niet naar het toilet waren geweest en nog echt even een stop moesten maken aangezien we nog een rit van 4 uur voor de boeg hadden. Onze eerste uitdaging: uit die bus zien te komen. Nadat dit met veel moeite was gelukt kwam meteen de tweede uitdaging: we moesten een toilet zien te vinden en zo snel mogelijk weer terugkeren bij de bus want al onze tassen lagen erin. Niet heel slim om alles achter te laten beseften we onderweg, maar het was even niet anders. Bij het casino konden we even snel naar binnen en toen we terug kwamen bij de bus stop was de bus weg… Oh nee, we moesten nog een stukje verder lopen, en daar stond hij gelukkig nog. We drongen ons weer in de bus en daar zaten we dan, met zijn vijven op een mini achterbank voor 4 personen in een stikhete bus. We stonden in de felle zon en van airco konden we natuurlijk niet spreken. Nadat we onze kaartjes hadden betaald (SRD 7,50! Wat een geld!) en onze bestemming bekend hadden gemaakt kwam er beweging in de bus. En daarmee werd de hitte ook wat dragelijker aangezien er een windje ontstond. Helaas was het windje na 10 minuten alweer voorbij want we stopten al. Nee, we waren er nog niet, maar de supermarkt werd aangedaan om nog even de laatste inkopen te doen. Roos ging ook maar even uit de bus om nog wat appels en maïzenakoekjes te halen (waar gaan wij zonder ze?). Toen werd ze aangesproken door onze lieftallige chauffeur. “Ben je zuster?” zei hij, waarop Roos antwoordde dat dit zo was, hij vroeg zich af of hij haar van zijn klachten aan zijn penis af kon helpen. Dit ging helaas niet door voor de arme man. Gelukkig duurde de stop niet al te lang en konden we dan nu echt aan de lange rit naar Brokopondo beginnen. Na een rit van 4 uur kwamen we aan op plaats van bestemming; Brokopondo Centrum. Het zag er in eerste instantie een beetje uit als Center Parks omdat alles huisjes op heuvels stonden en daar tussendoor een asfaltweg lag. Met veel getrek en gesjouw werden onze tassen uit de bus gehaald en reed de bus weer weg. Daar stonden we dan, geen idee bij wie we moesten zijn. We besloten maar een rondje te lopen om de poli maar ook hier was helemaal niemand te bekennen. We hadden geen welkomscommitee verwacht maar helemaal niemand?! Uiteindelijk zagen we iemand bij het politiebureau, dus gingen we het daar maar even vragen. Zij verwezen ons door naar de woning van een zuster die ons vervolgens vertelde dat we naar broerder Ernie moesten gaan. Broeder Ernie gaf ons de sleutel van ons verblijf waar we onze spullen installeerde. We verblijven in de dokterswoning, wat echt een immens groot huis is. Er zijn vijf slaap kamers, een grote woonkamer, een keuken en een veranda waar we vette feesten kunnen houden ;-).
Na zo’n vermoeiende reis wilden we niets liever doen dan douchen, helaas deed deze het niet. Toen het in ene heel hard begon te regenen kwamen we op het idee om maar even emmers buiten te zetten zodat we toch nog een beetje konden baden (Back to basic). Het regende echter niet hard genoeg, zodat we uiteindelijk maar water bij de poli hebben gehaald en daarmee ons hebben afgespoeld.

Zondag 27 mei
Vandaag hebben we het dorp een beetje verkend toen we boodschappen gingen doen. Dat was niet een hele prettige ervaring, gezien het feit dat we ons echt een beetje indringers voelde. Kleine kindjes riepen allerlei dingen naar ons waarvan we alleen verstonden: Bakra, Bakra. Het waren vast geen aardige dingen. We voelden ons echt een beetje indringers. Nadat we boodschappen hadden gedaan, ging Irma even mijn haar knippen en wel met een verbandschaar. Ja waar deze al niet allemaal goed voor is. Terwijl we hiermee bezig waren, werden we gestoord door een man die vroeg of wij hulp konden bieden. Er was namelijk een meisje met een kapwond door een ventilator. We wisten eigenlijk niet zo goed wat we moesten doen, dus besloten we eerst maar even langs zuster Julia te kopen die vertelde dat ze maar naar de poli moest komen. Zo gezegd en gedaan, en niet veel later liep het meisje naar buiten met een keurig gehechte wond die afgedekt was met een gazen. Ja dat was even spannend. Voor de rest hebben we die dag niet veel meer gedaan.

Maandag 28 mei; Onze eerste stagedag
Dit werd onze eerste officiële stagedag op de poli. We moesten om acht uur beginnen, wat betekende dat we pas om half acht hoefden op te staan. Dit was voor ons echte een luxe, gezien het feit dat we normaal gesproken om kwart over zes op moeten staan om om kwart voor zeven te beginnen. Vandaag was er algemene poli (maandag, woensdag en vrijdag is er algemene poli, dinsdag is de poli speciaal voor zwangere en donderdag voor kinderen), wat dus betekent dat iedereen mag komen. De wachtruimte zat al helemaal vol toen we daar aankwamen. De zusters heetten ons welkom waarna het spreekuur begon. Van te voren wordt van iedereen zijn of haar naam opgeschreven in een schrift, waarbij dan polikaarten (indien aanwezig zijn) worden gezocht. Op deze poli komen niet alleen mensen uit het dorp Brokopondo maar ook uit Tapoeripa, Boslandti, …, en tenstotte ook nog voorbijgangers. Deze groep mensen hebben geen poli kaart maar worden opgeschreven in een speciaal daarvoor bestemd schrift. Dit om toch nog een beetje bij te houden wie er gebruik maakt van de poli en waar de medicijnen heen gaan. Nadat de polikaarten zijn uitgezocht begint het spreekuur. Een voor een worden de patiënten binnen geroepen en wordt er gevraagd wat hen scheelt. Dit wordt gelijk op hun polikaart geschreven, waarna ze medicijnen krijgen voorgeschreven die ze in de apotheek achter de poli kunnen halen. De oorzaak van verschijnselen wordt nauwelijks achterhaald, omdat hier de middelen niet voor zijn, waardoor de behandeling erg symptomatisch is. Tijdens het spreekuur mochten we af en toe de vitale functies meten en wordt ons uitgelegd waarvoor een patient komt. Dit is hard nodig aangezien alle patiënten Saramacaans praten en wij hier geen bal van verstaan. Het valt ons tevens op dat alles netjes wordt bijgehouden; wat iemand heeft, welke medicijnen ze kregen en of ze voor het eerst komen of vanwege een behandeling (hoge bloeddruk bv.). Al deze gegevens worden aan het einde van de maand via de radio door gegeven aan ???
De apotheek van de poli bestaat uit een paar medicijnen die eens per maand worden aangevuld. Dat is wel even wat anders dan de apotheek in Nederland waar het ondenkbaar is dat je een maand moet wachten op een nieuwe voorraad paracetemol of amoxcille (breed spectrum antibiotica). Om elf uur hadden we iedereen gehad en mochten we weer naar huis.


Dinsdag 29 mei; de zwangere poli
Vandaag was het de dag van de zwangeren. Ik geloof dat er drie zwangere vrouwen zaten te wachten toen we op de poli aankwamen. Net als de dag ervoor werden de namen weer opgeschreven waarna ze een voor een binnenwerden geroepen. Bij deze patientengroep mochten we uitrekenen wanneer ze zouden bevallen en aan hun buik voelen. Dit was echter wel bizar omdat we ook met een soort toeter (ja zo eentje die we op school hebben, maar waarvan we nooit hadden gedacht dat we die ook nog eens in het echt gingen gebruiken; thnx to the minor!) aan de buik mochten luisteren naar de hartslag van het baby’tje. Alles wat we op school hebben besproken, zien we nu in het echt en dat is best wel bizar. Rond elf uur waren we weer klaar waarna we besloten om heerlijk op het nabijgelegen strandje te gaan liggen (wat een leven he ;-).

Vrijdag 1 juni
Woensdag en donderdag waren vrij rustige dagen, vandaar dat we nu over gaan naar vrijdag.
Vandaag mochten we dan eindelijk mee op huisbezoek. We zouden eigenlijk al woensdag mee gaan maar toen was de auto stuk en donderdag was er niet genoeg personeel. De auto was nog steeds niet gemaakt waardoor we te voet gingen. Volgens de zusters was het best een eindje lopen, dus wij verwachtte dat we minstens een uur moesten lopen. Niets bleek hiervan waar te zijn toen we hoorden dat we hooguit een halfuurtje moesten lopen. Tja dat vinden ze hier al lang hoor, vergis je daar niet in. Onze zware toch begon, op weg naar het eerste dorp Tapoeripa waar we onze eerste patiënten hadden. Overigs even ter info, tijdens de bezoeken aan huis gaan we lang bij de wat oudere patiënten die zelf niet meer in staat zijn om de poli te bezoeken. Na precies een half uurtje te hebben gelopen in de brandende zon kwamen we aan in Tapoeripa. Een redelijk groot dorp waarin naar schatting zo’n 250 mensen wonen. Her en der staan houten huisjes gebouwd, waar moeder met kinderen druk in de weer waren. Het dorp maakte grote indruk op ons. Bij het bezoek aan de tweede patiënt stond er een grote groep vrouwen en kinderen buiten. Opeens liep één van de vrouwen met haar baby naar Irma toe en drukte deze in haar armen, volgens de zuster zei ze dat ze hem mocht hebben. Een klein schattig donker kindje zat zo een tijdje bij ons, tot de moeder toch besloot hem maar weer mee te nemen.
Hoewel we steeds meer gewend raken aan alles wat we hier tegenkomen, zijn we soms toch nog steeds verrast over wat we meemaken. Het is af en toe net alsof we in een AVRO documentaire rondlopen.

Maandag 4 juni
In het weekend hadden we geen dienst, wat betekende dat we nog langere dagen hadden om te vullen met onze creatieve activiteiten. Die bestonden vooral uit LOST kijken, boeken lezen, zonnen, schuilen voor de regen, eten maken, en dit uiteindelijk opeten, en slapen. Eerlijk waar, het dagprogramma bij de gemiddelde instelling is nog intensiever.
Vandaag moesten we weer vroeg uit de veren, dit was wel lastig aangezien we steeds meer moeite hebben om ’s avonds in slaap te vallen (elke dag tussen 21:00 en 22:00 in bed liggen is gewoon ook niet gezond na 1.5 week). Op de poli was Roos ingedeeld bij het spreekuur en Irma op de medicijnkamer, wat ongeveer betekent dat bij Roos de medicijnen worden voorgeschreven en ze met een briefje door worden gestuurd naar Irma die het dan meegeeft. Tussen de bedrijven door hebben we ook nog een kiesextractie meegemaakt. Nu weten we niet precies hoe het in Nederland te werk gaat, maar we zijn blij dat die van ons hier gewoon mochten blijven zitten. Met een bijtel en een tang werden de kiezen er gewoon even uitgewrikt. Gelukkig hield Roos zich staande bij dit geweld. (Roos is niet zo’n liefhebber van bloed en naalden en tangen enzo.). We lopen tot en met donderdag stage hier, alleen hebben we de pech dat er alleen op vrijdagmiddag en zaterdag busjes naar de stad rijden. Als het goed is hebben wij geluk, want we hebben de politie even lief aangekeken en misschien kunnen we voor een vergoeding alsnog op donderdag middag naar de stad, kun je nagaan hoe onze charmes weer hun werk hebben gedaan.

Donderdag 7 juni
Vandaag was de laatste dag dat we stage moesten lopen op de poli. We hebben namelijk geregeld dat we vanmiddag naar huis kunnen met een prive-busje. Ja, ja, agent Marcel heeft even zijn kennissenkring wakker geschud met de mededeling dat twee bakra’s (tegen betaling he, anders worden ze nooit wakker) richting de stad wilden. En Marcel is echt een man van zijn woord, want zo gezegd zo gedaan. Om half een zouden we worden opgehaald bij de poli. Het spreekuur zelf was niet heel bijzonder, echter werden er vandaag tijdens het spreekuur ook nog even kinderkleertjes verkocht. Zie je het al voor je, even naar het spreekuur met je kind en dat wordt er aan het einde nog even gevraagd of je nog een jurkje wil etc. Heel bizar. Om half een vertrokken we dan zoals afgesproken naar de stad, nadat we nog even een fotosessie hadden gehouden met de zusters van de poli. Voor de andere meiden in Paramaribo was het nog een verrassing dat we vandaag al terug zouden komen, want zij dachten dat we vrijdag pas terug zouden gaan, haha. Na een reis van 3 uur waren we dan weer in de bewoonde wereld. Het was gedaan met de rust. Het plan was om snel onze tassen uit te pakken, om te kleden en te gaan eten. Al een week lang zaten we te filofiseren wat we zouden gaan eten als we weer terug waren in de stad, na twee weken blikvoer smaakt alles goed. Het plan liep echter anders, want toen we de deur open deden naar de badkamer, waren de hele gang en muren bezaaid met hele kleine vliegjes. Echt walgelijk. We hadden nog nooit zoveel vliegjes gezien. Deze moesten we dus maar eerst vermoorden, dus als echt seriemoordenaars gingen we te werk. En nog steeds hebben we geen idee waar ze vandaan komen.
Toen uiteindelijk onze eten, teloh met kip. Ach dat was zo lekker. Tegen die meiden zouden we een berichtje sturen dat we een verrassing hadden bij La caff. Maar uiteindelijk liep dat helemaal in het water omdat ze al hoorden dat we in de stad waren. ’s Avonds gingen we nog even onze heupen bewegen in Uptown (salsabar), waar bleek dat de suri-profs (een samengesteld team uit Nederland dat hier dan een toernooi komt spelen) ook waren. Het was weer een maffe dag.

Vrijdag 8 juni
In het binnenland hadden we al helemaal bedacht wat we weer zouden gaan doen als we terug waren, en vandaag stond winkelen op het programma. En wel het kopen van souvenirs, en kadootjes voor iedereen thuis. Echt, we hebben nog nooit zolang gewinkeld, en nog hebben we niet alles haha. Voor de rest was het geen boeiende dag, behalve dat we voor het eerst twee vechtpartijen hebben gezien bij La caff. Bij de eerste werden twee dronken gasten uit het cafe gezet en dat ging niet echt zachtaardig. Eerst werd een van aardig toegetakeld en daarna echt naar buiten gesmeten. Iedereen ging zich er ook mee bemoeien. Het werd zelf zo erg dat bierflesje op hoofden werden stuk geslagen. Dit was best wel eng om mee te maken. Toen het weer rustig was, ging het feest weer verder. Maar dit was van korte duur, want niet veel later lag heel La Caff bezaaid met bloed. Er waren weer twee mannen met elkaar op de vuist gegaan waarbij een slagader was geraakt. Overal bloed en die man bleef maar deppen, volgens mij wist de security niet wat ze moesten doen, dus Roos riep tegen de barman dat zijn arm afgebonden moest worden. Die ging snel iets halen, waarop ze het afknelde onder begeleiding van Irma. WE konden natuurlijk niet toezien, als verpleegkundige in opleiding, dat ze maar bleven deppen met keukenpapier terwijl het bloed eruit spoot. Hierna was het gedaan met de pret, en ging La caff dicht. Er was wel weer genoeg sensatie geweest. Wij besloten echter nog even verder te gaan feesten in de Sza Sza Szu.

Morgen moeten we weer in het Diak beginnen, waar we in totaal nog zeven dagen stage zullen lopen. We vliegen de 26e om kwart over negen ‘s avonds terug en zullen de volgende dag om half elf ’s morgens aankomen op Schiphol. Aah het is zo gek om te bedenken dat we hier nog maar twee weken zullen zijn, maar we hebben er ook onwijs veel zin in om iedereen in Nederland weer te zien. Tot snel weer!!!