Brownsberg

Allereerst: Excuses voor het lange verhaal, ik kon het niet korter maken! :)

Vrijdagochtend is onze eerste binnenlandtrip begonnen: Brownsberg! Twee nachten en drie dagen op de berg in het gebied Brokopondo in de binnenlanden van Suriname. Eerst om half 9 met de taxi naar de Saramaccastraat in Paramaribo. Hier stonden allemaal busjes die overal naartoe rijden. Er kwamen meteen allerlei mensen op ons af die ons overal naartoe mee wilden nemen. Uiteindelijk hebben we een busje naar Brownsberg gevonden waar ook nog een Nederlands stel en een Surinaamse vrouw in zaten, dat zag er wel veilig uit dus zijn we erin gegaan. Het busje was niet zo groot, 2 stoelen voorin en nog 3 bankjes achterin, en met totaal 11 man en veel bagage konden we er net in. Onze eerste stop was al na een kilometer bij een tankstation waar we een koelbox met vlees op moesten halen om mee te nemen naar de berg. Erg prettig was het niet, maar wij hadden nog even de kans om batterijen voor de zaklamp en Maïzenakoekjes te halen. Na een paar kilometer was alweer de volgende stop, ditmaal om te tanken, voor ons de kans om maar een hele emmer maïzenakoekjes te halen want dat is nou eenmaal onze verslaving hier, naast pindakaas.
We reden over een asfaltweg de stad uit richting het binnenland. We reden nog langs het Clarence Seedorf stadion en een soort Aluminium fabriek of iets dergelijks. Na de fabriek kwam de gevreesde bauxietweg. Een rood/oranje soort zandweg, waarvan je aan de buiten en binnenkant van de bus al de sporen zag zitten. We werden geadviseerd de raampjes te sluiten en iets op ons hoofd te doen want het zou gaan stuiven waardoor ons haar zou oranje worden. Bij gebrek aan een doekje of pet droeg Lisanne maar een plastic zakje en later een kranten hoedje. De bus reed met een behoorlijke snelheid over de weg en we hotsten en schudden alle kanten op tijden de rit door alle hobbels in de weg.
Na een tijdje was het tijd voor een toiletpauze. We stopten bij een soort gehuchtje met een winkeltje, wat hutjes en een wc huisje. Bij de wc hing een emmer met een beker aan de muur om door te trekken, wel sfeervol op zich. Ook liepen er overal vreemde pluizige kippen en malle eenden rond. Toen we allemaal weer klaar zaten om te vertrekken moesten we weer allemaal het busje uit. We hadden bandenpech, gelukkig hadden we een reservewiel mee en konden we na een kwartiertje wachten weer op pad. Om ongeveer 11 uur kwamen we aan op Brownsweg, een dorpje waar we afgezet werden en later opgehaald zouden worden door een ander busje om de berg op te rijden. Het was superwarm dus we hadden een mooi plekje in de schaduw gevonden waar konden zitten en onze spullen neer zetten. We zijn omstebeurt even het dorpje ingelopen, maar zijn eigenlijk snel weer naar het schaduwplekje gegaan. De dames uit het dorp klonken nogal agressief toen we een foto van het dorpje maakte en schreeuwden dat we dat eerst moesten vragen als we mensen op de foto wilden nemen. We hadden nog niet eens een persoon op de foto genomen maar zijn snel weer terug gegaan naar ons plekje.
Om één uur kwam het volgende busje waarmee we naar de Brownsberg zouden gaan rijden. Alle spullen werden weer ingeladen en we waren klaar voor de klim de berg op. De weg de berg op was net een achtbaan. Superstijl om hoog en met soms heel diepe kuilen in de weg waardoor je alle kanten op schudde en soms ook echt van je stoel werd gelanceerd. Gelukkig zaten er genoeg handvaten in het busje om je goed vast te kunnen houden tijdens de rit. We reden wel al echt door de jungle heen tijden de rit en overal waren bomen te zien. Soms hadden we het idee dat we door Safaripark de Beekse Bergen reden en dat we elk moment de uitgang hadden bereikt! Naast het pad was wel een heel stijle afgrond wat de rit nog spannender maakte dan hij al was.
Na een rit van ongeveer drie kwartier de bergopwaarts kwamen we aan bij het hangmattenkamp. We hadden een hut waar we met z’n 6en onze hangmatten in kwijt konden naast de mensen die er al zaten. Voordat we weg gingen hadden we allemaal nog even snel een mooie hangmat gekocht plus een klamboe gezien het feit dat je nooit weet wat er allemaal rondvliegt en kruipt hier ’s nachts. Vlakbij onze hut stond er een gebouwtje waar de douchejes, toiletten en wasbakken waren, deze zagen er netjes uit dus dat was wel een prettig idee.
Toen we alles hadden geïnstalleerd zijn we op onze eerste wandeltocht gegaan, naar de Leo en Irene watervallen. We zouden eerst naar de Irenevallen lopen en op de terugweg langs de Leo Val. In het woud zijn wandel/klim paden aangelegd waardoor je verschillende routes kunt lopen, er zijn bordjes op de bomen gespijkerd zodat je weet welke kant je op moet. Maar vaak is het gewoon zolang mogelijk het pad volgen en zodra je een afslag ziet het bordje ontcijferen om te kijken welke kant je op moet. Onderweg hebben we een soort rennende vogels gezien, deze hadden lange poten en zwarte veren. Ook zagen we overal hagedissen.
Het was echt superwarm en zonnig toen we begonnen met de afdaling. Het pad was soms smal en liep echt door de jungle heen, over wortels en omgevallen bomen moesten we klimmen en soms was het echt heel stijl naar beneden klimmen langs wortels en aangelegde traptreden van soms wel hoger dan een halve meter. Het was een vermoeiende afdaling van ongeveer een uur maar de waterval was dan ook heel mooi om te zien. We zijn er niet helemaal onder gaan staan omdat we ook nog terug moesten voor het donker werd en omdat het zo stijl naar beneden was, zou de terugweg zwaar worden. En zwaar was het! We hebben in ons leven nog nooit zo gezweet denken we, de warme zon die toch nog flink door de bomen heen scheen en de steile weg omhoog waren wel echt zwaar. Met genoeg water drinken en af en toe even zitten om onze hartslag weer wat te doen zakken, zijn we dan toch weer een heel stuk boven gekomen. Daar was de afslag naar de Leo-vallen. We twijfelden of we daar nou nog wel heen zouden lopen, omdat we bang waren dat we anders niet voor het donker terug zouden zijn, en dat is echt het laatste wat je wilt in de jungle: In het donker verdwalen. Gelukkig we konden de waterval al horen vanaf het pad dus we zijn weer naar beneden gegaan. Deze afdaling was nog steiler dan die bij de Irene-val, maar gelukkig niet zo ver. Na een tijdje zitten bij de Leo-val die een stukje kleiner was dan de vorige maar zeker de moeite waard, zijn we terug richting ons Hangmattenkamp gegaan. Vijf minuten voordat we aan zouden komen bij het kamp begon het opeens keihard hard te regenen! Echt een tropische regenbui in het tropische regenwoud. Helemaal doorweekt kwamen we aan bij het kamp waar we snel al onze kleding te “drogen” hingen. Hierna snel onder de koude douche gesprongen om onze “helemaal oranje bemodderde benen” schoon te krijgen. En koud was ie!!! Echt onze douche in paramaribo is een warme oase in vergelijking tot deze douche. Na wat heen en weer geren onder straal vonden we het wel weer genoeg en hebben we ons aangekleed om te gaan eten. Er was een restaurantje op het kamp en je moest van te voren aangeven met hoeveel je kwam eten zodat het eten daarop kon worden afgestemd. Die avond stond op het menu Moksi Alesie, Bami, Kouseband, Kippenbouten, koolsla en komkommer. We barstten van de trek dus we hadden echt allemaal een groot bord hiervan verorberd. Echt schranzen was het na deze vermoeiende dag.
Om half 9 lagen we al in onze hangmatten, we hadden al gehoord dat het hier flink af kon koelen ’s nachts dus we hadden al express lange broeken, vesten en lakens meegenomen. Toch mocht dit niet echt baten tijdens de eerste nacht in onze hangmatten, want we hadden het alsnog koud! Er hing een grote laag mist ’s nachts en ook in onze hut kwam de mistlaag tot ongeveer een meter hoog. Door de kou hebben we niet veel kunnen slapen, maar genoeg om de volgende dag weer fris en fruitig aan de ontbijttafel te kunnen zitten. De kok had heerlijk warme broodjes gemaakt, en kaas, gebakken ei, komkommer, watermeloen en zoetigheid voor op brood stond allemaal op tafel. Een goede bodem hadden we wel nodig want ook vandaag zou een zware dag worden. Helaas was het vannacht blijven regenen en waren onze kleren niet droog geworden. Gelukkig hadden we zelf nog extra kleding mee, maar andere meiden uit ons groepje moesten al vanalles lenen van elkaar omdat ze niet genoeg kleding mee hadden. De tweede dag gingen we een wandeling naar de Wittikreek maken. Een wandeling van 4 kilometer waarbij je in totaal 450 meter daalt. Bij de wittikreek zou een poel zijn waar we konden zwemmen en zitten.
Voordat we weg gingen kwam de gids van een andere groep (zelf hadden we geen gids) naar ons toe of wij de wurgslang, die hij die dag ervoor had gevangen vrij wilden laten ergens bij het water. Dit vonden we wel weer een spannende uitdaging dus namen we dat aanbod aan. Daar liepen we dus, met met een wurgslang in een tonnetje door de jungle. En het regenwoud maakte haar naam weer waar, want het begon weer te regenen.. Alles wat al nat was, werd nog natter en nadat schuilen onder de bomen ook geen zin meer had zijn we maar gewoon doorgelopen door de regen. Het koelde gelukkig niet heel erg af, eigenlijk was dit temperatuurtje wel lekker zo. Wel werd het pad heel glibberig en glad dus af en toe gleed er iemand uit, dat is ook één van de redenen waardoor we iets langer dan gepland over deze afdaling deden. Roos en ik hadden allebei onze all-stars trouwens aan, ook niet echt superhandig met dit weer, maar omdat we verder geen goeie schoenen hadden was dit de enige mogelijkheid. Dit heeft er voor gezorgd dat de witte all-stars van Roos reeds Oranje waren gekleurd en die van mij zwart met oranje stippen waren geworden ipv witte stipjes.
Op een gegeven moment hing er een grote tak op ongeveer ooghoogte over de weg. Lisanne en ik dachten dat het wel grappig was om hiermee op de foto te gaan, te doen alsof we eraan gingen hangen. Maar toen concludeerden we dat we er best even aan konden hangen voor de foto. Fout… Krak… Auw… Daar lagen we dus, op de grond onder een tak. Gelukkig werden we snel gered door de andere meiden en was het uiteindelijk wel weer heel grappig. We hebben nu allebei een blauwe bil. Maar de tocht ging verder en na een tijdje was het tijd om Briàn, de naar onze taxichauffeur vernoemde wurgslang, vrij te laten. In de ton leek hij zo klein maar daar op de grond bleek hij toch al snel een meter lang te zijn.
Inmiddels was het weer opgeklaard en kwamen we bij de poel van de Wittikreek aan. Je kon er heerlijk zwemmen en van een steen het water in springen. Het was een geklauter om vanuit het water op de steen te komen. Roos heeft door de gladde steen ook haar voet nog opengehaald maar gelukkig viel de schade mee. Ook hadden we onze natte kleren in de zon te drogen gelegd. Er kwam nog een groepje langs met de gids (dezelfde die ons had gevraag op de slang te bevrijden). Hij wees ons erop dat we net rakelings langs een giftige slang waren gelopen. En inderdaad, een halve meter van waar we net onze blote voet nog neer hadden gezet lag een opgerolde slang. Echt een eng idee dat als we erop hadden gaan staan het opeens een heel ander dagje was geweest. Gelukkig bleef de slang rustig op z’n plek liggen en is hij niet aan de wandel gegaan, anders hadden we helemaal geen stap meer ergens durven zetten denk ik. We hebben verder nog supermooie vlinders gezien bij de kreek, heel grote met felblauwe vleugels. Helaas waren zij niet de enige dieren die actief waren bij het water; hele grote horzels vonden ons ook maar wat interessant.
We werden geadviseerd om voor half 4 richting het kamp te lopen zodat we voor het donker terug zouden zijn. Het zonnetje heeft de hele tijd dat we bij de kreek zaten geschenen en onze kleding en schoenen waren zelfs zo goed als droog! We gingen weer op pad en op het moment dat we onze toen nog droge schoenen aan wilden trekken begon het weer te stortregenen. Echt keihard. En geen 10 minuten, de hele terugweg heeft het superhard geregend. We konden er op een gegeven moment de humor ook wel weer van in zien, want je kunt er toch niets meer aan doen.
Op weg de berg op hoorden we opeens een heel hard geluid. Het was te vergelijken met heel harde zingende wind, met gegrom erdoorheen. We dachten echt dat we flink in de problemen zaten en dat er een kudde wilde beesten op ons af kwam rennen maar het geluid ging na een tijdje weer helemaal weg. Later bleek dat dit een hele groep brulapen was, helaas hebben we ze niet gezien dit weekend.
Toen we bijna terug waren, stopte het natuurlijk weer met regenen. Bij het kamp aangekomen kwamen we erachter de kleding van vrijdag ook nog niet droog was geworden, wat voor de meeste van ons betekende dat we in pyjama aan het diner zaten. Na het eten hebben we nog zitten kaarten in het ‘restaurant’, echt een spel waarmee je allerlei bewegingen moest maken dus af en toe keek de rest ons een beetje vreemd aan, maar we hadden de grootste lol. We hadden deze avond geregeld dat we extra lakens kregen zodat we het minder koud zouden hebben als de nacht ervoor dus helemaal ingestopt konden we aan onze nachtrust beginnen. Deze nacht ging inderdaad wat beter dan de eerste, alleen het blijft wennen aan die hangmat. Het is heel eng om te draaien omdat je bang bent dat je er aan de andere kant weer uit valt. Gelukkig is dit bij niemand gebeurd dus dit risico viel uiteindelijk wel mee.
Gezien het feit dat nu echt, al onze spullen nat waren, besloten we zondag niet nog een wandeling te gaan maken en om 11 uur met het busje de berg af te gaan. Oh ja omdat het zo geregend had het hele weekend, was de bauxietweg nu blubberig geworden waardoor de terugreis nog enger was dan de heenweg. Toen we de berg afreden stond ons volgende busje richting Paramaribo al klaar dus rond 2 uur waren we weer thuis. Dodelijk moe kwamen we thuis aan, waar we meteen begonnen met wassen en baden (zoals ze dat zo mooi zeggen hier) Onze eigen koude douche wordt nu opeens veel meer gewaardeerd dan eerst.
Met pannen kokend water in de wasmachine en kleine wasjes tegelijk is alles toch redelijk schoon en fris geworden.

Deze week weer gewoon stage, en zaterdag gaan we met een groep mensen via collega’s van het ziekenhuis een dagje naar Nickérie, een dorp in Suriname.
Op stage gaat nog steeds alles goed en we zijn druk bezig met het behalen van onze doelen. We zijn ook nog steeds superblij met ons huisje hier. Na ons weekend Brownsberg voelde het écht als thuiskomen. Tante Rita is ook heel lief en zorgzaam, we kregen vorige week opeens een tas vol met bananenchips en kroepoek, echt zo aardig!
We willen ook iedereen van wie we mailtjes, kaartjes, telefoontjes en andere berichtjes ontvangen heel erg bedanken. We zijn er heel blij mee en we missen iedereen wel heel erg hoor!